Приводим фрагмент интервью бывшего министра информации РБ Алеся Карлюкевича с замдиректора Национальной библиотеки Беларуси Алесем Сушей. Во время беседы Карлюкевич отметил работника Слуцкого краеведческого музея Василия Тишкевича как одного из лучших краеведов страны.
Намеснік дырэктара Нацыянальнай бібліятэкі Беларусі Алесь Суша — вядомая ў беларускай культуры асоба. Бібліятэказнаўца, арганізатар бібліятэчнай справы, кнігазнаўца, скарыназнаўца. Ініцыятар многіх кніжніцкіх, бібліятэчных праектаў. І таму, відавочна, многія яго думкі, меркаванні і ў дачыненні да праблем айчыннага краязнаўства могуць паказацца надзвычай цікавымі. Але ж мяркуйце самі...
— Краязнаўства — заўсёды постаці, арганізатары краязнаўчай работы ў рэгіёнах. Каго б вы вылучылі з сучаснікаў — знакавых персанажаў у беларускім краязнаўстве?
— Пытанне вельмі складанае, і адказаць на яго, думаецца, я не здолею. Сапраўды, краязнаўства — гэта найперш постаці. І вельмі многае залежыць ад іх актыўнасці, здольнасцяў, падтрымкі. І ўсё ж параўнаць краязнаўцаў між сабою амаль немагчыма. Паспрабую растлумачыць. Калі да цябе ніхто раней не займаўся вывучэннем роднай вёскі, то гэта работа зойме ў цябе вельмі шмат часу і дасць адносна абмежаваны вынік, але навізна, а таму і агульная значнасць гэтай работы будзе высокай. А з іншага боку, пра многія нашы буйныя гарады і асобныя рэгіёны сёння нескладана скласці вялікую і добра ілюстраваную кнігу, бо падобныя даследаванні ўжо даўно і вынікова праводзяцца. Таму — бяры, складай, апрацоўвай і атрымаеш вынік. Ды як можна параўнаць даследчыка палескай вёскі і краязнаўцу, які цікавіцца вялікім горадам? Нават даследчыкаў двух суседніх вёсак між сабою параўнаць складана. А хто лепшы краязнавец: каторы кнігі піша ці які робіць радыёперадачы? Які стварыў краязнаўчую экспазіцыю ў мясцовым музеі ці той, што масава водзіць захапляльныя экскурсіі па сваім рэгіёне? А можа настаўнік сельскай школы, які здолеў прывіць дзецям любоў да роднай вёскі і раёна, даў ім веды пра зямлю бацькоў і тым самым выхаваў сапраўдных патрыётаў? Альбо малады блогер ці стваральнік суполкі ў сеціве, якая сабрала мноства ўраджэнцаў пэўнага населенага пункта, якія масава дзеляцца ўспамінамі, фотаздымкамі, іншымі звесткамі, ствараючы такім чынам жывую і шматгранную гісторыю малой радзімы?
Краязнаўства, па сутнасці, — лакальная ініцыятыва. Далёка не ўсе нават з ліку вельмі яркіх і таленавітых краязнаўцаў вядомыя на нацыянальным узроўні. Магу прыводзіць шмат прыкладаў цудоўных аматараў і прафесіяналаў, якія многае зрабілі для вывучэння і папулярызацыі ведаў пра свой родны горад, вёску ці раён. Аднак для большасці чытачоў «Звязды» альбо «Полымя», «Маладосці», іншай асветніцкай перыёдыкі яны будуць мала вядомымі. У гэтым сэнсе публіка значна лепш ведае дзеячаў-арганізатараў, якія, так бы мовіць, працуюць «на звядзенні», а таксама медыйных асоб. Згадайма Уладзіміра Гілепа і яго паплечнікаў з Беларускага фонду культуры (на чале з Тадэвушам Стружэцкім), якія на працягу многіх ужо гадоў выдаюць «Краязнаўчую газету». Ёсць таленавітыя фатографы-краязнаўцы, якія аб'ехалі ўсю Беларусь і прымусілі усіх захапляцца багаццямі роднай зямлі. Назаву толькі пару імёнаў, разумеючы, што іх спіс можна было б доўга працягваць, — Сяргея Плыткевіча і Анатоля Клешчука. Згадаем аўтараў папулярных краязнаўчых тэлепраектаў, за якімі з задавальненнем сачылі тысячы, калі не мільёны, гледачоў. Цудоўныя краязнаўчыя тэлепраекты ствараюцца рэгіянальнымі тэлеканаламі...
— А я б назваў і пастаўскага настаўніка, пісьменніка Ігара Пракаповіча... Са Слуцка — збіральнік памяці пра Вялікую Айчынную вайну Васіль Тышкевіч... Нельга апошнія семдзесят гадоў краязнаўства Беларусі ўявіць без Адама Мальдзіса...
